คาถาพระอิติปิโสถอยหลัง

คาถาพระอิติปิโสถอยหลัง

ติวาคะภะ โธพุท นังสานุสมะวะเทถาสัต ถิระสามะทัมสะริปุ โรตะนุตอะ ทูวิกะโล โตคะสุ โนปันสัมณะระจะชาวิชโธพุทสัมมาสัม หังระอะ วาคะภะ โส ปิติอิ ฯ

         สิทธิการิยะ พระอิติปิโสถอยหลัง ผู้ใดเล่าไว้ คุ้มได้มากครัน ศัตรูนึกหวัง มิได้กล้ำกราย เป็นเสน่ห์แก่เขา เข้าหาเจ้านาย ท้าวพระยาทั้งหลาย มีจิตเมตตา ปรารถนาสิ่งใด นึกไว้ในใจ ดังคิด อย่าได้แคลงจิต คิดไปสู่อื่น ฝูงคนทั้งพื้น คงจะบูชา พระคาถานี้ อุปเท่ห์พิธี เหลือจะพรรณนา ปลุกเสกกายา ได้สมดังใจ คงกระพันชาตรี ฤทธีมากมาย ขอท่านทั้งหลาย จงหมั่นภาวนา ๚

         ⊚ จะกล่าวอุปเทห์ พระอิติปิโสถอยหลัง ผู้ใดเรียนได้ไว้เป็นปิยัง ศัตรูนึกหวัง บ่มิกล่ำกลาย เป็นที่เสน่หา เทพาอารักษ์ มนุษย์หญิงชาย สิ่งใดปรารถนา ภาวนาอย่าคลาย ถ้วน ๑๐๘ หมายทำเมื่อเที่ยงคืน คนรักหนักหนา คือดังญาติกา ทั้งอายุยืน จะทำสิ่งไร ตั้งใจอย่าขืน คืออย่าเป็นอื่น บ่ายหน้าหนบูรพ์ ไม่รักซ้อนแกะทำ พระภควัมอย่าสูญ ใส่น้ำมันแช่ เสกแปรเป็นคุณบ่ายหน้าหนบูรพ์ จนพระลุกนั่ง ใช้เป็นเสน่ห์ ล่องหนกำบัง ออกสงครามเจรจา ท้าวพระยาปิยัง ฝูงชนทั่วทั้ง รักนักรักหนา ถ้าท่านจองจำ ตั้งจิตบริกรรม ด้วยพระคาถา มนต์น้ำหมากนั้น ๑๔ คาบครา ถูกต้องชื่อคา ลุ่ยหลุดบัดใจ ถ้าหาน้ำหมากมิได้ อาจารย์กล่าวไว้ ให้ร่ายเป่าไป ชื่อคาอันแข็ง อ่อนคือลนไฟ เสกสิ่งใด ๆ กินคงกระพัน ๑๓ คาบนา ๑๕ คาบว่า ใช้เป็นจังงัง โดยท่านกล่าวมา เอาลิ้นแทงเพดาน ๑๕ คาบ อย่าคลาด เป่าไปอย่าคลา กระทืบตีนออกมาอาวุธศาตรา ลุ่ยหลุดจากมือ ๑๑ คาบนั้น ท่านให้เลือกถือ จังงังมนุษย์ คือถืออาวุธ ลุ่ยหลุดจากมือ มหาละลวยฤา เป็นได้เหมือนกัน ให้ร่ายเป่าไป ๑๑ คาบนั้นไซร้ เป่าไปสู่มัน มันมาหาเรา เข้าผูกมัดขันชะเนาะ บ่ายหน้าจำเพาะ สู่หัวเชือกเข้า ถ้วน ๑๐๘ เป่าสู่หัวเชือกเข้า ลุ่ยหลุดแลนา ถ้าจะลุยอัคคี เสกหมากกินดี เสกน้ำมนต์ทา ๕ คาบให้ไว้ ให้ใช้คาถา เสกน้ำมนต์ทา ไม่มีโภยภัย ถ้าจะล้างตะกั่ว เสกน้ำมันมะกรูด ยกมือขึ้นไหว้ เจ้าประคุณทูนหัวไม่มีอันตราย ผิวว่าจะแก้ คุณเขาทำแล แม้คุณทั้งหลาย ยีนเหนือลมร่าย ๑๐ คาบโดยหมาย เป่าไปอย่าคลา หายสิ้นสูญพลันเมื่อทำรำลึก ตรีกหาพระพุทธ ธรรมะสังฆา ขอคุณบิดา ทั้งพระมารดา คุณครูอุปัชฌาย์ อยู่เหนือเกศา เสกหมากให้กิน ท่านรักนักหนา เสกน้ำล้างหน้า เมื่อมีทุกข์ภัย ทั้งสองสิ่งนี้ เสก ๔ คาบครา ไม่ม้วยมรณา เทวดาดลใจ อนึ่งเล่าหนาขอดชายผ้าไว้ผูกเป็นหัวพิรอด ๑๗ คาบใส่ หัวประเจียด ภาวนาเดินไปขึ้นลงที่ไหน คนไม่เห็นเรา ปัดพิษงูตะขาบ แมลงป่อง ๓ ที คงกระพันชาตรี ๑๙ คาบหนา แม้นเขาตามไป หักกิ่งไม้มา เสกขวางมรรคา เสกสิ่งๆ ไร ตามใจปรารถนา ศัตรูตามมา แคล้วคลาดไปไกล อนึ่งท่านไว้ว่า ให้เอาใบไม้ รู้นอน ๗ สิ่ง ตายโหงตายห่า ไปพัดพลีมา วันภุมมาเสารี เสกคาถานี้ ๑๐๘ คาบหนา พาตัวเดินไปเข้าในหลังคา ฝูงชนทั้วหน้า พากันหลับใหล ฯ